روزهای سخت

همیشه می دانستم که هرگز فراموشش نخواهم کرد . در لحظه لحظه ام می دانستم . تنها یک تقلای بیهوده بود .گاهی خودم را در این تقلا گم می کردم .اما هرگز نمی توانیم کسی را برای بار دوم ، حتی در همان شخص ملاقات کنیم . اما مهلک ترین اتفاقی که برایم می افتاد دلتنگی غیر قابل وصفی بوده که حس می کردم . گویا چیزی از او درون من رخنه کرده بود و خاموش نمی شد .چیزی ورای دوست داشتن . چیزی از جنس ورای طبیعی . نمی دانم چیست . چیزی شبیه به یک یادآوری کشنده و غیر فابل فرار .شاید اگر میدانستم که چه چیزی مرا به او وصل میکند راحت تر میتوانستم طنابی که به دور گردنم پیچیده بود را قطع کنم .اما نمی دانستم . تنهای چیزی که می تواند مرا در همین زندان آرام کند نوشتن است . وقتی راجع به او در دفتر می نویسم کمی آرام ترم . انگار او را می بینم و ملاحظه اش می کنم . میدانم که توهم و تصور پوچی است . اما زیباست . مانند یک خواب کوتاه عصرگاهی است که تمام دغدغه ها را برای چهل دقیقه فراموش می کنیم و در عصرگاهی برفی ، کنار شومینه زیر پتوی گرم بین خودمان و آنها یکی دیوار محکم و بلند می کشیم . نوشتن برای من اما قدری فرق داشت . من از فکر او فرار نمیکنم . در حقیقت نمی شد از آن همه خاطره فرار کرد .غرق شدنی عمیق در همان خاطرات است که مرا تسکین میدهد . زیرا نبودنش را فراموش می کنم . آری ! فراموش می کنم که نیست . همین آرامم می کند .و همین جاست که شاعر می گفت :((درد از خودش درمان میگیرد)) روزهای سخت...ادامه مطلب

روزهای سخت...

روزهای سخت...